काठमाडौं । स्वास्थ्य र स्वभावका कारण पूर्वप्रधानमन्त्री एवं कांग्रेस सभापति शेरबहादुर देउवा कम बोल्छन्, त्यो ठिकै छ । तर उनी कपटी बनेर, अधर्मी, पापी बनेर बारम्बार जवाफदेहिताबाट भाग्ने गर्छन्, त्यो ठिक छैन, उनले जवाफ दिनु पर्छ, पदमा बस्ने तर दायित्वबाट भाग्ने प्रवृत्ति नै हो– भ्रष्टाचार ।
बोल्न नसके लेखेर जवाफ दिन मिल्छ । बोल्न, लेख्न दुबै नसके कर्म र व्यवहारबाट जवाफ दिन मिल्छ ।
देउवाले नक्कली भुटानी शरणार्थी प्रकरणमा पक्राउ परेका कांग्रेस नेता एवं पूर्वगृहमन्त्री बालकृष्ण खाँणलाई पार्टीमा निलम्बन गरेर नबोली, नलेखी कर्मले जवाफ दिन सक्थे । तर देउवा चरम गैरजिम्मेवार बनेर घनघोर मौनता साँधिरहेका छन् ।
न बोल्ने, न लेख्ने, न यथोचित काम–कर्म गर्ने । देउवाको कपटले हद पार गरेको छ । जिम्मेवार पदमा बस्ने तर गम्भीर अपराध र राज्यद्रोहमा आफैतर्फ सोझिएको शंकामा समेत नबोलेर बस् तमासे बन्नु देउवाको छल–कपटपूर्ण नियत हो, त्यो छुट छैन ।
भुटानी शरणार्थी ठगीका परोक्ष नाइकेको दोषभार देउवाका माथामा पनि परेको छ । उनले या त माथा टेकुन, या माथाको दाग मेटुन् । सधै कपट साँधर भाग्न देउवालाई छुट छैन ।
देउवाले आफ्ना परम विश्वासी बालकृष्ण खाँणलाई पार्टी जिम्मेवारीबाट निलम्बन गर्न मानिरहेका छैनन् । उनी खाँडलाई कसैगरी बचाउन उद्दत छन् ।
प्रहरीले वयानहरु टेकेर अनि प्रमाणहरु विछ्याएरै कारवाही प्रकृया अघि बढाउँदा पनि पार्टी जिम्मेवारीमा खाँणलाई यथावत राख्नु देउवाको खाँण जोगाउने कुनियत र प्रयास हो । निलम्बन नगर्नु नै खाँणलाई बचाउनका लागि सभापति देउवाबाट भित्रभित्रै व्यापक तिगडम भैरहेको यकिन आधार हो ।
खाँडले सफाइ पाउने देउवाको विश्वास छ । मतलब देउवालाई प्रहरी र कानुनमा विश्वास छैन । बरु देउवाले खुलेरै भने हुने नि कि मलाई नेपालको प्रहरी र कानुनमा यसकारण विश्वास छैन भनेर ।
होइन भने बालकृष्ण खाँणलाई उनले जसरी बोकिरहेका छन्, बचाउन कन्दानी कसेर लागेका छन् त्यो उनको थप बदमासी हो, अपराध हो, भ्रष्टाचार हो ।
आफ्नै छत्रछायाँमा नेपाली नागरिकलाई भुटानी शरणार्थी बनाइएको देउवालाई अहिले हैन उहिल्यै थाहा थियो ।
हालसम्म प्राप्त प्रमाणकै आधारमा ठोकुवा गरेर भन्न सकिन्छ कि त्यो बेला प्रधानमन्त्री पदमा रहेका एमाले अध्यक्ष ओली र कांग्रेस सभापति देउवा दुबैलाई शरणार्थीका नाममा ठगी धन्दा चलेको थाहा थियो ।
थाहा मात्रै होइन उनीहरुको प्रत्यक्ष–परोक्ष यो कुकर्ममा संलग्नता नै थियो । हो, ओली र देउवा दुबैजना प्रधानमन्त्रीको कुर्सीमा बसेर आफ्नै नागरिकलाई भुटानी शरणार्थी बनाउने र अमेरिका पठाएर रकम असुल्ने धन्दामा (होला, अप्रत्यक्ष) तर दुबैजना पार्टी प्रमुख हिस्सेदार बनेकै हुन् ।
दुबैजना प्रधानमन्त्रीको कुर्सीमा बसेर आफ्नै नागरिक बेचुवा बनेकै हुन् । आफू प्रधानमन्त्री रहँदा मातहतमा जे भयो त्यसको जस–अपजस लिनुपर्ने सोझो दायित्वका दृष्टिले दुई पूर्व प्रधानमन्त्री ओली र देउवा यो काण्डका साझेदार हुन् भन्नलाई कत्ति धक मान्नु पर्दैन । हुन्, हुन्, हुन्, ठोकुवा नै गर्न सकिन्छ पदीय दायित्वका हिसावले । जवाफदेहिताको हिसाबले ।
किनकी आफ्नै नेपाली नागरिकलाई भुटानी शरणार्थी बनाएर अमेरिका (एक हिसाबले बेच्नु नै मान्नुस्), अमेरिकामा बेच्ने, पठाउने धन्दा चलेको खास समयमा ओली र देउवाको प्रधानमन्त्री कार्यकाल चलेको थियो ।
देशको प्रधानमन्त्रीको कुसीमा बस्ने तर देशद्रोह त्यो पनि आफ्नै परम निकटहरुबाट हुनु क्ष्यम्य मामला हो ? प्रत्यक्ष अपराध होइन ? यदि होइन भने आधार कारण सहित जनतालाई, प्रहरी र न्यायालयलाई चित्त बुझाउनु पर्यो । हो भने सजाय भोग्नु पर्यो । नत्र अपराध त हाम्रो धन्दा नै हो भन्ने थप पुष्टिका साथ लाज पचाउनु बाहेक अर्को विकल्प छैन ।
उनीहरुले या त नैतिक जिम्मेवारी सहित पश्चाताप र जवाफदेहीता निभाएर यो कलंकबाट मुक्ति पाउने छन् हैन भने सजाय भोगेर मात्रै उनीहरुले आफ्नो भागिदारीबाट सफाइ पाउने छन् ।
नैतिक दायित्व, पश्चाताप वा सजायको अपेक्षा राख्नु करिब मुर्खतापूर्ण नै ठानिएला तर त्यो भन्दा अर्को विकल्प भनेको अविच्छिन्न निर्लज्जता हो । लाज पचेपछि कसको के लाग्छ ?
(भिडियो)
