काठमाडौं । नेकपा एमालेले ७० वर्षे उमेर हद निलम्वन गरेको छ । अर्थात यो पार्टीले पनि युवालाई पालो चाहिँ नदिने नै भएको छ । केपी ओली, सुवासचन्द्र नेम्वाङ, इश्वर पोख्रेल, युवराज ज्ञवाली, अष्टलक्ष्मी शाक्य आदिको राजनीति – सास रहुन्जेल निश्चित गर्न एमालेले यस्तो निर्णय गरेको हो ।
तर यहाँ राजनीति सुरक्षाको मात्रै कुरा छैन, एमालेको पछिल्लो निर्णयले अवसर नपाएर भौतारिरहेका वामदेव गौतमलाई पनि एमालेमा पुन: प्रवेश गर्ने बाटो खुलेको छ ।
गौतम नेपाली राजनीतिका एक दुःखीयारी व्यक्ति हुन् । यिनले नेपाली राजनीतिमा जति योगदान दिए, त्यसको पाइ पाई जोडेर असूल पनि गरिसकेका छन् । तर यिनको जीवनको सपना छ – जसरी पनि प्रधानमन्त्री बन्ने ।
७० काटेका वामदेव गौतमको सपना । सात पटक प्रधानमन्त्री बन्ने शेरबहादुर देउवाको सपना । तेस्रो पटक प्रधानमन्त्री बन्ने केपी ओलीको सपना ।
राष्ट्रपति बन्ने झलनाथ खनालको सपना । यी सबै बुढाखाडा नेताहरुको सपना पुरा गर्दा गर्दै यो देशका बालबालिका र नवजवानहरुको सपना चाहिँ आज खरानी भएको छ ।
तेस्रो पटक प्रधानमन्त्री बन्ने सपना पूरा गरिदिँदा पुष्पकमल दाहाल प्रचण्डले उत्पात मच्चाइ रहनुभएको छ । ८० वर्षका बुढाको राष्ट्रपति बन्ने सपना पूरा गरिदिँदा उहाँले संविधान नै च्यात्नु भएको छ ।
बुढाहरुको सपना पुरा गरिरहँदा यो देशको सपना, विपना, वर्तमान र भविष्य सबै कोइला र खरानी भएको छ । सपना, रहर, हठ त बालबालिकाको हुन्छ । तर यो देश बुढा नेताहरुको विलास पुरा गर्न समर्पित भएको छ ।
देशको भविष्य वर्तमानमै ह्वारह्वार्ती बलिरहँदा हामी फगत रमिते मात्रै भएका छौं । आजका नेताहरुले लिएको नीति, विदेशीलाई नेपालमा खेल्न दिएको छुट, विदेशीलाई बाँड्ने गरिएको नागरिकता आदि प्रकरणले नेपालको भविष्य देखाइ रहेको छ ।
क्षितिजमा देखिने यो देशको भविष्यमा नेपाल त छ तर त्यहाँ नेपाली छैनन् । त्यहाँ शासक त छन्, तर नेपाली शासक छैनन् । देश भित्रै अंगिकृतहरुको राज छ । परचक्रीहरुको बोलबाला छ ।
दर्शकहरु, नियालेर हेर्नुहोस् । हाम्रो देशलाई नेताहरुले देश जस्तो हुने छुट दिएका छैनन् । पूरै जीवन खर्चेर, पुरै जिवन समर्पित गरेर जीवनमा कहिँ कतैबाट प्रधानमन्त्री भइहाले भने उनीहरुले गर्ने पहिलो सेवा भनेको देशकै हुन्छ । तर त्यो देश चाहिँ कुन हो, नेपालीलाई थाहा हुँदैन ।
जीवनभर गरेको राजनीतिले जब देशलाई केही दिँदैन, विदेशीकै सेवामा त्यो राजनीति समर्पित हुन्छ भने त्यो प्रधानमन्त्री पद कुन कामको ? त्यो मन्त्री पद कुन कामको ? हाम्रो देश के एक मुठ्ठी मान्छे भएको क्यानडा र अष्टे«लिया जस्तो हो ? यदि होइन भने हामीले ४५ साल यता नेपालमा जन्मेका सबैलाई नागरिकता किन बाँड्यौं ? जसलाई नेपालमा जन्म भएको मान्यौं, ति नेपालमै जन्मेको कुनै प्रमाण नहुँदा पनि किन नागरिकता दिइयो ?
यसरी हचुवाको भरमा नागरिकता दिएको कुरा जसले निकाल्छ, ती मानिसहरु नश्लवादी, अन्धराष्ट्रवादी भएका छन् ।
भोलि बाहिरियाहरुबाट तराई मधेसका धर्ती पूत्रहरु लखेटिँदा, तिनको रोजगारी, जमिन सम्पत्ति खोसिँदा अरुलाई अन्धराष्ट्रवादी भन्नेहरु त्यहाँ उनीहरुको रक्षा गर्न रहलान् ? जवाफ हो – त्यस्तो कुनै सम्भावना छैन ।
देशका प्रधानमन्त्री पुष्पकमल दाहाल प्रचण्ड सुशासनमा असफल हुनु भनेको पुरै देशले दुःख पाउनु हो । प्रधानमन्त्री एक्लैले देश उचाल्ने होइन ।
हनुमानले झै पहाड उचालिरहनु पनि पर्दैन । तर, हाम्रो देशका वर्तमान प्रधानमन्त्री पनि अति हल्का र चानचुने कुरामा अल्झिने प्रकृतिको हुनुभयो ।
प्रधानमन्त्री दाहालले जनयुद्ध गर्नु भयो, त्यस्तो युद्ध चलाउन कठोर मन हुन आवश्यक हुन्थ्यो । आफ्ना नेपाली दाजुभाईको लहरै लाश देख्दा पनि विचलित हुन हुँदैन थियो ।
धैर्यता र संयमताको अदभूत संगम चाहिन्थ्यो । त्यो उहाँबाट भयो । त्यो काम गर्न जस्तो कठोरता चाहिन्थ्यो, त्यो हामीले देख्यौं, उहाँमा रहेछ ।
गुरिल्ला युद्ध चलाउन जान्ने एउटा लडाकु वा गुरिल्लाका प्रमुखले देश नै चलाउन सक्छन् भन्ने त्यस्तो कुनै नियम हुँदैन ।
पृथ्वी नारायण शाह युद्ध र एकीकरणमा कुशल थिए भन्दैमा उनलाई नाच्न र गाउँन पनि आउँथ्यो भन्न मिल्दैन ।
पारस खड्काले टिमलाई विश्वकपमा पु¥याए भन्दैमा ‘फुटबललाई पनि विश्वकपमा पुर्याउनु पर्यो, पारसजी तपाई जहाँ भए पनि २४ घण्टा भित्र एन्फामा आइपुग्नू’ भन्न मिल्छ ? जवाफ अति सरल छ – यस्तो मिल्दैन ।
एउटै व्यक्तिमा पनि सबै गुण हुँदैन । यसकारण जनयुद्धका सुप्रिम कमाण्डर हुने बित्तिकै प्रधानमन्त्री हुने योग्यता पुग्दैन । तेस्रो पटक प्रधानमन्त्री हुँदै गर्दाै पनि प्रचण्डमा त्यस्तो क्षमता देखिएन । थप, उहाँ त अमेरिकाको राष्ट्रपतिलाई सरह भारतले आफूलाई स्वागत सत्कार गरेको भ्रमबाट अझै मुक्त भइसक्नु भएको छैन ।
सडकमा चार जना मान्छे नचाउँदैमा प्रधानमन्त्री जी किन यति धेरै पुलकित हुनुभएको हो ? भावुक बन्नुभएको हो ? यस्तो धेरै जोली बनिरहनुको कारण पनि आखिर के हो ? यो हामीले बुझ्न सकेको छैनौं । तर दूनियाँले बुझेको कुरा चाहिँ के हो भने –प्रचण्ड, शेरबहादरु, ओली आदिबाट यो देश थप अघि बढ्नेवाला छैन ।
तर पनि सास त जोगाउनै पर्यो । भेन्टिलेटरमै राखेर भए पनि देशको मुटु चलाउनै पर्यो । हामी वा अरु कसैले भन्दैमा प्रधानमन्त्री फेरिने कुरा भएन । तर प्रधानमन्त्रीको कार्य शैली चाहिँ फेर्न सकिन्छ । यदि प्रधानमन्त्री स्वयंले चाहनु भयो भने ।
प्रधानमन्त्री ज्यू, सिनेमामा गाइ मरेको देखेर रुने रुन्चेहरुको सल्लाह लिन छाड्नुस् । एउटा वडाका अध्यक्षहरुले नै भ्याइ दिने प्रकृतिका तपाईबाट सम्पादन भएका कामलाई पनि विश्वमै कसैले नगरेको झै गरी प्रचार गर्ने तपाईका सचिवालयका कार्यकर्ताहरुको कुरा पनि नसुन्नुस् ।
कोही रिसाउलान् कि भन्न पनि छाडिदिनुस् । एउटा तथ्यमा काम गर्ने, ठोस काम गर्ने आइडिया भएका स्पात जस्ता मान्छेहरुको टिम बनाउनूुस् । र एक पछि अर्को निर्णय गर्नूस् । देश र जनताको हितका निर्णय कार्यान्वयन गर्नुस् ।
यस्तो गर्न थालेपछि तपाईमाथि यो देशका जुकाहरु, तिनले पालेका परजीवीहरु खनिन थाल्छन् । तिनीहरुमाथि प्रहरी लगाएर डन्डा बर्साउनूस् । छ महिनामा तपाईको राजनीतिक जीवनले पूराका पूर यु टर्न मार्नेछ ।
पत्यार लाग्दैन भने काठमाडौंका मेयर कै कार्य शैली हेर्नुस् । झुठो प्रशंसा सुन्ने बानी जो तपाईलाई परेको छ, सुनिदैछ, अहिले आफ्नै कार्यकर्ता सुदन किराँतीसँग पनि तपाई फायर हुनुहुन्छ रे । के यो साँचो हो त ?
